Ne yapabilirsiniz bin lira ödülünüzle.

Eşinize baharlı bir elbise, anacığınıza da yarım kilo kına ile bebeğinize aynalı bir beşik alabilirsiniz.

Orta kalitede birkaç takım elbise ile içine kolalı bir gömlek, altına sivri burun iskarpinde alabilirsiniz.

Birkaç hafta çoluk çocuk pikniğe gidip mangalda kuzu pirzola da yiyebilirsiniz.

Ya da otuz gün köfte ile orucunuzu açabilirsiniz.

En fazla kredi kartınızın gelecek ayki taksitini ödeyebilirsiniz.

Başka ne yapılır bin lirayla?

Peki, bu baharlı elbiseyi hangi parayla aldığınızı eşinize dosdoğru söyleyebilecek misiniz.

Aynalı beşikteki bebeğinizin gün gelip “baba bu beşiği bana ne zaman aldın” dediğinde, “Bir zamanlar isyan çıkmıştı memlekette, 4-5 asiyi öldürmüştük, 10 -15’inin gözünü çıkardık 5-10 binini de yaraladık diye ödül verdiler” mi diyeceksiniz?

“Asilerden Abdullah’la Ethem birer işçiydi, Ali İsmail bir üniversite öğrencisi”  diyebilecek misiniz.

“Mustafa’yı da şehit verdik anarşistleri kovalarken”  diye ekleyeceksiniz de“Niçin isyan çıkmıştı baba, ne istiyorlardı” dediğinde “Eşitlik, özgürlük, kardeşlik içindi” diyebilecek misiniz?

Sahi çocuğunuzun gözlerine baka baka anlatabilecek misiniz?

Binlerce gaz bombasından bebenizin gözlerini seçebilecek misiniz_

“Baba bin lira için mi” diye sorarsa saf saf “Yok, be evladım, vatan içindi” mi diyeceksiniz?

Ya merak eder de Google’dan bakarsa, o zaman ne diyeceksiniz?

“Ama bunlar vatan haini bölücülerdi, yabancı ideolojiye kanmışlardı” mı diyeceksiniz?

“ İyi ama onlar halkmış baba” dediğinde “Ne yapaydım. Amirlerin emrine uydum, benim ne suçum var, görevimi yaptım” mı diyeceksiniz?

“Madem öyle almasaydın o kanlı parayı” dediğinde kınalı kuzunuz “geçim derdi” mi diyeceksiniz?

Ya derin derin gözlerinize bakıp, acı acı gülerse yavrunuz, daha ne kadar dayanabilecek insanlık onurunuz.

“Biz çocuklarımıza onurlu bir gelecek bırakacağız, ya siz?”  diyenleri şimdi anlıyor musunuz.

Kor ateşte kızaran pirzolanın kemiğine ne yüzle bakacaksınız? Kırdığınız insan kemikleri gelirse aklınıza nasıl ısıracaksınız?

Orucunuzu açarken, az pişmiş bir köfte değerse dişlerinize; ne bileyim, ya aklınıza insanların çürüyen bedenleri gelir de “Orucum kabul mü acep” diye düşünürseniz nasıl kandıracaksınız vicdanınızı.

Çok sıkıldınız karası fazla lacivert üniformalarınızdan, alacağınız elbise mutlaka açık renkli olacak ta içine ne renk bir gömlek uyduracaksınız?

Parlak iskarpinlerle Güven Park’ta kan kokan kaldırım taşlarına gururla mı basacaksınız.

Bugün pek gençsiniz. Evlat acısının tam farkında değilsiniz.  “Allah evlat acısı göstermesin”in anlamını bir ana gibi asla hissedemezsiniz.

Bir gün üniversiteye başladığında bebeğiniz, bir de Eskişehir Anadolu Üniversitesi’ne girerse bu sefer de siz tir tir titreyeceksiniz.

Dalıp geleceksiniz bu günlere. Biri omzunuza dokunduğunda Ali İsmail sanıp ürpereceksiniz.

Her şeye bir çare bulacaksınız belki. Unutmaya çalışacaksınız ama kanlı kafalar, oyulan gözler, kırılan kemikler, toprağa gömülen gençler karşılığı alınan bin lira hiç unutulmayacak.

Alınan her maaşın bin lirası kan kırmızıya çalacak.

Unuturdum belki. Affederdim de zamanla “polisti ve görevini yaptı” diye.

Huyum bu, karakterimde kin yok nedense. Omuzu kalabalıklarınızın dışında emekçilersiniz hepiniz de.

Bu kadar mı yabancılaştınız halkınıza. Bu kadar mı kinlendirdiler sizi.

Galiçya’da mı, Gelibolu’damı, Anafartalar’da mı sanıyorsunuz kendinizi.

Nerde gördünüz, hangi kitapta okudunuz halkına kurşun sıkana kahraman dendiğini?

Kazandığınız bu büyük zafere(!) gülüyor musunuz?

Zapt ettiğiniz düşman ilinin ganimetini bölüşüyor musunuz?

Hem nerede gördünüz kahramanlara bin lira verildiğini?

Ama o bin lirayı almayacaktınız. Almayacaktınız o bin lirayı.

Bu para kanlı para.  Ötekilerine katmayacaktınız

Namuslu dürüst ellere kandan kına yakmayacaktınız.

Çok acı bırakır o bin lira çook, sol memenizin altında. Bir şey etmese de.

Hani kendisine ödül verilirken tabağı alıp çeki yırtarken bir şey demişti ya Behzat Ç.

Kime demişti?

Ne demişti?

Neden demişti?

Ne bileyim işte, içimden geçen geçene.