Her insanın vicdanına giden bir yol var ve o yol insanlığa ulaşır sonunda ve hiçbir insan, ölüme/ölümlere sevinemez…

…

Her yanı bu derece büyük puntolu savaş histerisi sarmışken, hatta olmayan sınır ötesi harekâtlar manşet manşet zerk edilirken en eril bilinçlerimize…

…

Sosyal medyada ırkçıların yorumları ile içimiz karartılırken.

Televizyon ekranlarında “had” bildirenler varken…

Hatta kimi yardım kolilerinden taş ve tahta çıktığı söylenirken bile…

…

Her şeye rağmen bu ülkede kardeşlik ve dayanışma var ve büyük…

…

Nereden çıkarıyorsun demeyin. Biliyorum, hissediyorum, görüyorum…

…

Manisa’dan Van’a uzanan mahalle arası çığlıklarını duyuyorum. Bir marketin önünde yardım toplanıyormuş denildiği dakikadan itibaren, insanların koşturduğuna tanık oluyorum.

…

Mahalle aralarından yüreklerimize akan insan seli, insanların ellerinde katalitik sobalar, yeni alınmış tüpleriyle, zorlanarak taşınıyor ve getiriliyor, görüyorum.

…

Van için deniyor.

…

Battaniyeler, kışlık montlar, çocuk ayakkabıları ve kuru erzakların nasıl bir kaç dakikada yığınlar oluşturabileceğini görüyorum, görüyoruz.

…

Kar geliyormuş diyenlerin yardım arabasının önünü kesip iki dakika bekleyin bende koli hazırlamıştım dediklerine tanık oluyorum.

…

İnsanın insana dertlenmesi, “Kar geliyormuş.” diye koşturmaları. Bundan daha büyük duygu yok, yaşıyorum…

…

Tüm bunları gördükten sonra, televizyon ekranlarından duyulan ırkçı sözler, sosyal medya yorumları, nasılda küçülüp, küçülüp önemsizleşiyor, yaşıyorum…

…

Bir ferahlama hissediyorum. Bu ülkede iş var, bu ülke çok ve büyük, yüce gönüllü insanlarla dolu diyorum ve derin bir nefes alıyorum.

…

Bunun için hala içimde barışı, kardeşliği, kardeşleşmeyi, insan olma umudunu diri tutuyorum.

…

İçinde barış umudunu taşıyanların, ikirciklenen ve sokağın diline teslim olmak üzere olanlarla, konuşmaya, anlatmaya başlanmasına ihtiyaç var, seziyorum.

…

Haydi, sokağa, anlatmaya, anlamaya, ağlamaya…

Haydi.

Sağlıcakla…