Ankara’da yağmur yağıyordu. Umudun işçileri yılların ağır yükünü taşıyorlardı geleceğe çocukları için, çalışma ortamlarımız bizlere neler sunuyor? Çalışma düzeni, mekân, insan ilişkileri, sağlık durumu nasıl bir etkileşim üzerinden şekilleniyor.

Çalışma ortamlarından vicdan yok oluyor. Başaktörler 1800 yılların patronlarına dönüşüyor. Kamu/özel ayrımı kalkıyor. Hayat ırmakları kurutulmuş çöle dönüşüyor. İşyerleri umutlarını bol politikacılı açılışlara bağlıyor. Çalışana baskı, esnek üretim, daha fazla çalışma, daha az ücret düşüyor. Piyasa düzeni hakları yok ediyor. Haklar, bir nostalji oluyor sosyal devletin hatıra defterinde…
Çalışma hakkı. Adil çalışma koşulları hakkı. Güvenli ve sağlıklı çalışma hakkı. Adil ücret hakkı. Örgütlenme hakkı. Toplu pazarlık hakkı. Çocuklar ve gençlerin korunması hakkı. Çalışan kadınların analığının korunması hakkı. Mesleğe yöneltilme hakkı. Mesleki eğitim hakkı. Sağlığın korunması hakkı. Sosyal güvenlik hakkı. Sosyal refah hizmetlerinden yararlanma hakkı. Özürlülerin toplumsal yaşamda bağımsız olma hakkı. Ailenin sosyal, yasal ve ekonomik korunma hakkı. Onurlu çalışma hakkı. Yaşlıların sosyal korunma hakkı. Çalışan göçmenlerin ve ailelerin korunma ve yardım hakkı. Bilgilendirilme ve danışılma hakkı. İş güvencesi hakkı.

Devletler özgürlük, insan onuru ve bireylerin refahının hükümet faaliyetleri için kesin ilke olarak benimsemekle yükümlüdür. Bu şehirde yapılan etik dışı baskıları, sağlık alanındaki yaygın mobbingi, ezilenin yanında olanlara uygulanan sosyal dışlanmayı, bazı sendika ve meslek odalarının elitizme olan hayranlıklarını, bir veri teknikerinin işi olmayan bir şekilde kan alırken Kırım Kongo Kanamalı ateşinden ölmesi bile kamusal inkâr olarak reddiyeyi, kadrolaşmayı, güce yakınlaşmayı, kırsalın bitişini, tarımın yok edilişini, hepsini evet hepsini bir iktisadi model ile açıklayabilir miyiz?

“Neoliberal Yıkım”

Vicdansızlığın tek ilacı insancıllık ve insan onurudur.