Ramos ile vücut bulan bu davranış Real Madrid kulübü ve takımı tarihi ile özdeşleşen, Real Madrid kaptanına denk düşen ama iyi analiz edildiğinde en azından “sportif davranış bozukluğu” ile ilişkilendirilebilecek psiko-sosyal patolojiye de tekabül eder

Sezon bitmiştir. Dünya Kupası’ndan önce sezonun son maçı Şampiyonlar Ligi finali. “Harika ve üst düzey bir müsabaka izlemek” için televizyonun karşısına geçersiniz.

Ama olmaz… İzin vermezler…

Bu kez izleyeceğinizi umduğunuz “güzel müsabakaya” izin vermeyen bizzat oyunun içinde yer alan bir oyuncudur. Evet, Ramos’tan söz ediyoruz.

Bazı oyuncular vardır koşullar ne olursa olsun, rakibine fiziksel zarar vererek onu ekarte etmeyi, hele hele oyundan dışlanmasını gerektirecek düzeyde sakatlamayı asla düşünmez. Ama bazı oyuncular için bu tür bir davranış sanki doğal, olması gereken bir davranış biçimidir.

“Kazanmanın kutsandığı” dolayısıyla “kazanmak için ne yaparsan yap, istersen öldür ama sakın sen ve takımın zarar görmesin” diye özetlenebilecek ticari futbol sektörünün böyle oyuncular üretmesi elbette kaçınılmaz.

Lakin hayatı ve kariyeri tamamen top oynamaya bağlı olan ve top oynamaya devam ettiği sürece var olacağını bildiğin bir dünyada, karşındaki de aynı durumdaysa yani top oynadığı sürece var olacaksa nasıl olur da bu denli acımasız ve hoyrat olabilirsin… Bunu açıklamaya sadece oynadığın futbolun “endüstriyel futbol” ile ilgili olduğu açıklaması yetmez.

Bu faşizan bir kişilik ve faşizan bir kimlik ve dahası faşizan bir kültür genetiği ile beslenen bir takım, kulüp olma ile de açıklanabilecek bir sosyolojiyi bilmeyi, düşünmeyi de gerektirir. Çünkü bu basit bir spor yaralaması veya futbolda dokuz kusurlu hareketten birisiyle açıklamanın yetmeyeceği bir futbol dışı zarar verme davranışıdır. Futbol, güreş ve taekwando sporunu biraz bilenler için dahi bu hareketin biyomekaniği, karşındakini oyun dışı bırakmayla doğrudan ilgilidir. İşte bu nedenledir ki, Ramos ile vücut bulan bu davranış Real Madrid kulübü ve takımı tarihi ile özdeşleşen, Real Madrid kaptanına denk düşen ama iyi analiz edildiğinde en azından “sportif davranış bozukluğu” ile ilişkilendirilebilecek psiko-sosyal patolojiye de tekabül eder.

Bir kısım futbol insanı, özellikle fanatizm ve taraftarlık boyutlarıyla, bu tür bir davranış tarzını cengaverlik, kahramanlık, her şeyi göze alan takım aşkı gibi gerekçelerle açıklayabilir ve hatta yüceltebilir de…

Kimi daha sağduyulu futbol insanları da “asıl olan kazanmaktı, tarih sadece kupayı kazanan takımı yazacaktır, Ramos’un hareketini değil” diyecektir.

Ama bazı spor eğitimcileri, spor tarihçileri ve spor sosyologları da olmalı ki, bu müsabaka ile ilgili tarihe düşülen nota küçük bir paragraf eklemeyi borç bilmelidirler. En azından şimdi ve ileride bu müsabaka ile ilgili değerlendirme yapılırken neden böyle olduğu ve olmaması gerektiğine ilişkin, işte o bir paragraf bazılarının ilgisini çekecektir. Aksi halde zaten yeterince kirlenmiş olan futbola, paranın ve gücün futboluna, bu şekliyle de açıkça gladyatör savaşlarına dönüşmesine onay veren kişiler durumuna düşeriz.

Ayrıca bu vakayı futbol oyunu içinde basit bir faul olgusu olarak görmek ne kadar yetersiz ise, olayın mağduru olan oyuncunun Salah olması üzerinden yapılan değerlendirmeler de o kadar eksiktir. Mağdurun kim olduğundan çok mağduriyet ve mağdur etme kültürüne ve o kültürün nedenselliklerine odaklanmak daha yararlı ve daha doğru bir spor kültürü gereğidir.