Arjantin’de esas umut yüzde 50’si Macri’ye oy vermiş olmasına rağmen sokağa çıkan geniş kitlelerde. Yani açıkça hükümetin ekonomik, siyasal, toplumsal, eğitim ve dış politikalarından hayal kırıklığı yaşamaya başlayan toplumsal kesimlerde

Dario Santillan Halk Cephesi üyesi ve Arjantin Ulusal Alternatif Medya Ağı’nda gazeteci olan Lucrecia Fernández, Sendika.Org’un ülkede emeklilik yasasına karşı başlayan son eylemlere ve Arjantin solunun eylemlerdeki rolü ve mevcut durumuna dair sorularını yanıtladı.

Arjantin’deki son eylemlerde kimler sokağa çıktı? Kimler eylemlere destek verdi?

Lucrecia Fernández: Geçen haftalarda Arjantin’de emeklilik reformu yasasına karşı gerçekleşen eylemler geniş yelpazede politik kesimleri bir araya getirdi. Sendikalar, yerel örgütlenmeler, öğrenciler, insan hakları savunucuları… Bunlar çoğunlukla solcu ve Kirchnerci kesimlerdi. Ancak bunlar dışında, geçen Ekim’deki seçimlerde mevcut devlet başkanı sağcı Mauricio Macri ve onun partisi PRO’ya oy veren geniş kesimler de sokağa çıktı.

Peki ya sendikalar?

İşçilerden gelen baskının sonucunda, kısa süre öncesine kadar hükümetle müzakere etmekte ola CGT sendikası dahi eylemlere katılmak durumunda kaldı. Öte yandan CGT genel grev ilan edip daha sonra bunu bu kararından geri adım attı. Hareketin dile getirdiği talepler, Macri hükümetince hayata geçirilen şiddetli saldırılara ve vahşi ekonomik düzenlemelere yanıt niteliğindeydi. Fakat son günlerde, toplumsal kesimler sadece ülkenin dört bir yanında kitlesel seferberliklere katılmakla kalmadı, aynı zamanda “cacerolear”ın (tencere-tava protestoları) çağrısıyla da sokaklara çıktılar.

Arjantin’deki on protestoların, ülkede yaşanmış olan 2001 isyanına benzer yanları var mı?

Bu olaylar, 2001 yılında da şahit olduğumuz ve kendiliğinden, kitlesel ve gün geçtikçe daha çok insanın desteğini kazanan olaylardır. Öte yandan, 2015 yılında sağcı başkan Macri’nin vaatlerine inanmış olan örgütsüz toplumsal kesimler bile, son iki yıldaki yönetimden giderek hayal kırıklığına uğrayan kesimler de protestolara katılıyor. Macri kör, sağır ve suskunken, toplumdaki kaynamayı görmezden gelirken, bu yaz Arjantin’i karışık bir durum bekliyor.

Bu karışık durum içinde, Arjantin solunun hükümete karşı mücadele için ortak bir planı veya politikası, bir cephe veya birlik fikri vs. var mı?

2015 yılı parçalanmış bir Arjantin solu ile sona ermişti. Yine de neoliberal uyum politikaları saldırıları ve Macri hükümetinin baskısı karşısında, farklı kesimlerin, özellikle de partizan sol ile Kirchnerizmin bir araya geldiği ittifaklar, Piqueteros (Barikatçılar) ve bölgesel örgütlerin vs. çekirdeğini oluşturduğu mücadele cepheleri ortaya çıktı. Bu ittifaklar her ne kadar belirli toplumsal kesimlerle sınırlı ve daha çok kazanılmış hakları koruma eksenli ittifaklarsa da, tek bir mücadele cephesinin kurulması henüz gerçekleşmiş değil. Şunu da unutmamalı ki 2015’e kadar 12 yıl boyunca iktidarda olan Kirchnerizm, parlamento içerisinde dahi bir parçalanma yaşadı. Birçok parti bloğu Arjantin’de Peronizmin sağ kanadı ile ilişkili Adalet Partisi çatısı altına girdi. Arjantin solunda örgütler arası cepheler kurulsa bile, ortak bir proje etrafında buluşmak mümkün olmadı. Bu adım henüz yeterince olgunlaşmadı.

Peki, bütün bu manzaraya baktığımızda, sağcı Macri hükümetinin kazanılmış haklara yönelik saldırılarını durdurmak mümkün görünüyor mu?

Esas umut yüzde 50’si Macri’ye oy vermiş olmasına rağmen sokağa çıkan geniş kitlelerde. Yani açıkça hükümetin ekonomik, siyasal, toplumsal, eğitim ve dış politikalarından hayal kırıklığı yaşamaya başlayan toplumsal kesimlerde. Arjantin’de bir kez daha toplumsal hareketin bağlayıcı rolüne güvenmeli, Macri hükümetinin iktidarına karşı gelmek için ortak bir proje veya geniş bir cephe fikri olgunlaştırmalıyız.

Sendika.Org