İstanbul insanın aklını başından alır derler.

Oysa İstanbul bana hep tokat vurur. Ne zaman denize baksam, ne zaman İstanbul Üniversitesi tabelası görsem, vurur ha vurur.

Kabataş’taki parkta herkesler Boğaz’ın muhteşem güzelliğini seyrederken, simit boğazıma durur ve aklıma Cemal Süreyya’nın,

Biz şimdi seninle alçak sesle konuşuyoruz ya

Sessizce birleşip sessizce ayrılıyoruz ya

Anamız çay demliyor ya güzel günlere

Sevgilimizse çiçek koyuyor ya bardağa

Sabahları işimize gidiyoruz ya sessiz sedasız

Bu, böyle gidecek demek değil bu iller

Biz şimdi yan yana geliyoruz ve çoğalıyoruz

Ama bir ağızdan tutturduğumuz gün özgürlüğün havasını

İşte o gün sizi tanrılar bile kurtaramaz”

şiiri aklıma geliyor. Elimde ne kadar yiyecek varsa kolumun yettiğince denizin uzağına fırlatıyorum.

Taş kapıdan girer girmez Gözde’nin elinden tutup Hukuk Fakültesi’yle İktisat Fakültesi’nin arasındaki o küçücük büstü göstermiştim. Büst kirden ve kuş boklarından görünmez bir haldeydi. Çoğu dökülen pirinç harflerden kim olduğu bile tam anlaşılmıyordu. Aktım gittim.

Gözdenin yüzüme bakıp “bu kimmiş baba” demesiyle, dur sana Enver Gökçe’den bir şiir okuyayım dedim.

Başı daralınca Yılmaz’ın

Baktı atacak taşı yoktu

Baktı eli durmuş ayağı durmuştu.

Vurulmuştu.

Çıkardı yüreğini kan içinde

Çarptı kötünün kafasına

Hay bu nasıl devran

Yavri hey.

Ham meyvayı kopardılar dalından.”

“Kimmiş baba” dedi.

Hani Ahmet Kaya’nın bir türküsü var Gözde “Ya derdime derman, ya katlime ferman” diye.

Evet, anlat baba.

Nazım Hikmet bak ne yazmış:

On dokuz yaşında bir delikanlı

Gündüzleri güneşte

Geceleri bir yıldızın altında

İstanbul’da Beyazıt Meydanı’nda bir ölü yatıyor.

Ders kitabı bir elinde,

Bir elinde başlamadan biten rüyası,

Bin dokuz yüz altmış Nisan’ında

İstanbul’da Beyazıt Meydanı’nda

Kanı toprağa şıp şıp damladıkça

Bir ölü yatacak,

Şıp şıp damlayacak kanı toprağa,

Silahlı milletim hürriyet türküleriyle gelip,

Zapt edene kadar

Büyük meydanı.”

Gözdenin elleri pirinçten yapılmış harflerin mermerde bıraktığı izlerden büstün adını okumuştu.

“Turan Emeksiz yazıyor baba” dedi.

Evet kızım. Malatyalı yoksul bir ailenin göz nuru ve tek umududur. Olağanüstü de zeki ve çalışkandır. Ziraat Mühendisliği okumak için tam burslu olarak İstanbul’a gelir. Bu gün göklere çıkarılan o zamanın Başbakanı Adnan Menderes, tıpkı şimdiki başbakan gibi her şeye ve herkese meydan okumakta, adım adım diktatörlüğünü ilan etmeye çalışmaktadır. Meclise kendi seçtirdiği milletvekillerinden bir mahkeme kurup bütün muhaliflerini tutsak etmeye kalkışınca üniversite öğrencileri ayağa kalkarlar. Adnan Menderes’in polisleri de basarlar kurşunu ve Turan Emeksiz’i öldürürler. Tıpkı Ethem gibi, aynı Ali İsmail gibi.

…

Bu İstanbul sağa dönsem vuruyor, sola dönsem vuruyor. Simit bile yiyemiyorum.

Boğazımdan geçmiyor.

Malatya’da Turan Emeksiz caddesinin adı Milli Egemenlik Caddesi olmuş. Turan Emeksiz lisesinin adını da Malatya Lisesi yapmışlar.

Bu gün 29 dokuz nisan, daha sıcak Turan Emeksizin bedeni.

Dayan dizlerim dayan

Ağla gözlerim ağla

Namlu puşt olmuş, at ayağı puşt.

Yine düşman elindeydi vatan.

Bir Oğul çıktı Malatya’dan

Anası YILMAZ çağırırdı

Haram süt emmemişti anadan.

Ve Beyazıt derler bir büyük alan

Düşman sarmıştı sağı solu

Düşman çok cephane yoktu

Amandı, el aman

Tank paletleriydi alanda dönen

Kusan namlularda kalleş ölümcül

Ve vuran, ve kıran ve haykıran.

Malatyalı şöyle bir baktı.

Bir ana baba günüydü herhal. Her yönde toz duman

Vay anam vay.

Gözdeyle ben dört göz olmuş Turan Emeksize bakıyorduk.

Ve biz şimdi alçak sesle konuşuyorduk.

“Baktı atacak taşı yoktu

                                     Baktı eli durmuş ayağı durmuştu.

                                        Vurulmuştu. Çıkardı yüreğini kan içinde

                           Çarptı kötünün kafasına”nın

nasıl bir şey olduğunu düşünüyorduk.