İşte size 20’li yaşlarında iki atanan öğretmenin hikâyesi. Bugün, yarın ve sonra onları hep hatırlayabiliriz

Evladım, bak, hastalıktan yeni kalktın dedim. Gitme dedim. Gel sana buralarda bir iş bulalım. Yine öğretmenlik yap ama uzaklara, Vanlara gitme dedim. Hepimiz dedik. Dinletemedik.”

Fehmi Köken, Perşembe ve Köy Evleri Dayanışma Derneği’nin Başkanı, yeğeni Okay’a böyle demişti bu yaz başında. O ve Okay’ın üstüne titreyen birçok başka akrabası, arkadaşı gibi. Ama dinletememişlerdi.

* * *
23 yaşındaki Okay bir kere idealist bir aileden geliyordu. Ağabeylerinden biri polis, diğeri Deniz Yolları’nda memurdu.
Babaannesi, amcası Ertan’ı doktor yetiştirebilmek için yıllarca çilek toplayıp satmıştı.

* * *
Şimdi Okay.. Böyle bir aileden gelen Okay.. Sırf hastalıktan yeni kalktı diye.. Sırf geçen sene kan kanserine yakalandı ve bin bir ruhsal-fiziksel ıstıraptan geçti diye.. Uzak Van’a mı gitmeyecekti? Hele de çevresindeki bir sürü genç meslektaşı atanma sırası beklerken.

Fehmi Bey, “Biz de ‘Peki’ dedik, ‘neyse çocuk iyi oldu, gitsin orada bir köy okulunda faydalı olsun. Bunu istiyor’ diye düşünmüştük.
Kanseri nükseder mi derken biz, dünyamız sarsıldı. Depremle” diyor.

* * *
Güzel Melike’nin Twitter adresinde fotoğrafı yok. Onun yerine ‘Atanamayan Öğretmenler’in sloganlarından birini küçültüp koymuş: 55 Bin Atama Bekliyoruz.

Melike 7 yaşındaydı 1995’teki Dinar depreminde hem annesini hem de babasını enkaz altında bıraktığında.

* * *
Alanyalı Atman ailesi tarafından evlat edinilmiş, pamuklara sarılarak büyütülmüş, öğretmen edilmişti.

Pazar günü Erciş’ten haber geliyordu. Erciş Kafe’nin enkazından Melike ve arkadaşı Büşra’nın sesleri duyuluyor, kurtarılmayı bekliyorlar: Lütfen yardım edin! Geç kaldık, başka bir sürü kişiye olduğu gibi Melike’ye de geç kaldık. Doğal afetin doğal olmayan kısmıydı bu.

* * *
Okay Yaşar, bir yıl önce kalp krizinden vefat eden babasının yokluğunu annesine hissettirmemek için Perşembe’de kalabilirdi. Hastalıktan yeni kalktığı için de kalabilirdi. Kalıp üyesi olduğu koroda yanflüt çalmaya devam edebilirdi. Gitti.

Melike Atman, Alanya’da başka bir hayat kurabilirdi. Ama sonunda atandığını duyduğunda tabii ki gitti.

* * *
20’li yaşlarında iki atanan öğretmenin hikâyesini dinlediniz.
Onlar için ne yapabiliriz artık. Bugün, yarın ve sonra hep hatırlayabiliriz. Ve onların nezdinde aylardır çaresiz çığlıklar atan, ideallerine ulaşamadığı için intihar eden diğer öğretmenleri. Çünkü kesin olarak biliyoruz ki, Melike de Okay da bunu isterdi.